Mimo przeszkód stawianych w totalitarnym kraju, trwających: szykan, chorób, chronicznego niedożywienia, ciężkiego położenia żołnierzy i jeszcze trudniejszego ludności cywilnej, Armia Polska rozwijała się i w połowie października1941 r. liczyła ponad 40 tysięcy ludzi. Nikt wtedy nie wiedział, że oficerowie, którzy mieli dowodzić nowo tworzonymi jednostkami, leżą od prawie dwóch lat w dołach śmierci, pogrzebani przez sowieckich oprawców. Jednak dla generała Andersa najważniejszym zadaniem było ocalenie polskiej Armii i ludności cywilnej. „… Oto po beznadziejnych latach powolnego konania, chorągiew Polska powiewa nad Sztabem w Buzułuku!…” – ze wspomnień generała W. Andersa

„Dnia 28 VIII 1941 roku, po powrocie do obozu w Starobielsku stał się cud! Z głośników radiowych na dziedzińcu obozu brzmiał Mazurek Dąbrowskiego i po jego odegraniu podano komunikat o organizowaniu polskiej armii na terenie ZSRS. Radości naszej nie było końca…” - ze wspomnień Apolinarego Narkiewicza.