Apokalipsa św. Jana

Jan Paweł II, papież, a jednocześnie filozof i poeta, odkrywa takie bogactwa księgi biblijnej, które dla innych komentatorów pozostawały niezauważone albo były i są przez nich podejmowane wybiórczo lub cząstkowo. Z mądrością cenionego i uznanego filozofa stara się o ogląd całości, uchwycenie tego, co naprawdę najważniejsze; z wrażliwością poety dotyka strun czułych i subtelnie obecnych w tekście świętym. Nad wszystkim dominuje umiejętność uprawiania teologii, która ze swojej natury jest fides quaerens intellectum, wiarą szukającą zrozumienia. Ale zrozumienie, jakiego nabywamy, nie pochodzi z czysto intelektualnego badania i dociekań, nie jest wyłącznie rezultatem sprawności
w dokonywaniu literackiej czy filologicznej analizy tekstu. Karmi się ono przede wszystkim mocą i głębią wiary w Jezusa Chrystusa, tej wiary, która – jak podkreślił papież w encyklice Fides et ratio – stanowi drugie, obok rozumu, skrzydło, na którym człowiek wznosi się do Boga. A wznosi się po to,
by otrzymywać od Niego znacznie więcej niż daje, czyli żeby w intymnym spotkaniu z Bogiem stawać się pełniej sobą. 
ks. prof. Waldemar Chrostowski

W książce znalazło się 14 tekstów katechez, będących pogłębionymi rozważaniami nad pieśniami: 4, 5, 7, 11, 12, 14, 15, 19, 21 i 22, ułożonych zgodnie z numeracją pieśni. Najstarszy tekst pochodzi z roku 1999 i dotyczy Pieśni Ap 21. Tekst najpóźniejszy Ojciec Święty wygłosił na początku 2005 roku. Powrócił w nim do rozważanych już wcześniej Pieśni Ap 11 i 12,
w których ukazana jest wizja Sądu Boga, wizja końca dziejów, który będzie tryumfem dobra.